|
ul. Wóycickiego 1/3, budynek 14
01-938 Warszawa
|
Zainteresowania badawcze
Psychoterapia, mobbing, komunikacja interpersonalna.
Pozostałe informacje oraz przebieg kariery naukowej można pobrać tutaj
Dydaktyka | Publikacje | Projekty badawcze | Konferencje
|
- Koordynator projektu pt. Cele wychowawcze a system potrzeb rodziców finansowany z funduszy na utrzymanie potencjału badawczego w latach 2018-2019.
- W XXI w. kierowałam badaniami dotyczącymi przejawów, czynników ryzyka i konsekwencji mobbingu w miejscu pracy. Najobszerniej wyniki tych badań przedstawione są w rozdziale - książki „Zdrowie i choroba” pod red. J. Brzezińskiego i L. Cierpiałkowskiej – Grzesiuk, L., „Mobbing w miejscu pracy – czynniki ryzyka i konsekwencje”. W obecnych badaniach zakres problematyki mobbingu będzie poszerzony o mobbing w szkole.
- Od lat 90.XX w. do chwili obecnej zajmuję się badaniami nt. cech pacjenta, przebiegu psychoterapii i skuteczności psychoterapii. Dane empiryczne pochodziły z Akademickiego Ośrodka Psychoterapii, który zorganizowałam w 1978 r. Wyniki tych badań zawarte są w artykułach, rozdziałach książek, pracach magisterskich, prezentacjach konferencyjnych. Obecne badania z tego zakresu, jakimi kieruję, dotyczyć będą innej próby badanych byłych pacjentów ośrodków psychoterapeutycznych.
- W latach 80. XX w. w badaniach nad komunikacją zaczęłam uwzględniać także koncepcję Watzlawicka - w tym potwierdzanie odbioru komunikatów i definiowanie relacji interpersonalnych - oraz komunikacyjny aspekt NLP. Kierowałam badaniami, których wyniki przedstawione są w pracach:
- Grzesiuk, L., „Studia nad komunikacją interpersonalną”,
- Grzesiuk, L. (red.), „Zaburzenia komunikowania się neurotyków, osobowościowe wyznaczniki nerwicy i psychoterapia”.
- W latach 70. XX w. w Zespole Prof. Janusza Reykowskiego - zajmującym się prospołecznością – nie koncentrowałam się, jak pozostali członkowie Zespołu, na egoizmie i altruizmie. Przyjęłam, że zwłaszcza w komunikacji interpersonalnej istotne jest respektowanie własnej i cudzej perspektywy. Nazwałam ten styl komunikacji partnerskim (nie znałam wówczas koncepcji asertywności). A styl niepartnerski (teraz mogłabym powiedzieć – nieasertywny) to respektowanie własnej lub cudzej perspektywy. O wynikach badań nad osobowościowymi oraz sytuacyjnymi uwarunkowaniami stylów komunikacji partnerskiej i niepartnerskiej informuje: Grzesiuk, L., „Style komunikacji interpersonalnej”.
- W latach 60. XX w. uczestniczyłam w realizacji programu polsko-amerykańskiego, którego kierownikiem był wówczas dr med. Kazimierz Jankowski. Efektem tego były:
- końcowy raport z badań: Jankowski K., Grzesiuk L., Markiewicz, L. (1970). Psychophysiological aftereffect of prolonged stay in psychiatric hospital,
- moja rozprawa doktorska: „Czynniki warunkujące różnice w zakresie aktywacji między schizofrenikami a ludźmi zdrowymi”.
|
